Спиеш ли додека ноќта ме гуши? Дишеш ли додека денот ме заслепува? Гледаш ли во виделина додека те држам во темнина?

на човекот Зборот кој мирно се слеваше од твоите усни како да самуваше, до нас тивко наминуваше на тивок летен ветер наликуваше.

Сè почна Кога благодатта стана медоточна Излевајќи се врз глави млади Посака да чуе глас од човек кој не стари

Поврати се! Не се борам, Не е моја борба – Промрмори човекот, Друго не помисли, Зошто не го слушна одекот.

Гледам во далечина Сепак не догледувам, Пред мене е рамнина Сепак претстои планина.

Те сретнав недалеку Само не измерив далечина Се разминавме за малку Иако надвор беше полна месечина.

Не престануваат молњите А уште помалку искрите Нема крај на приговорите И така во недоглед се неволјите.