Во поново време политиката во нас се претворила во еден вид метафизика и нова религија, егзотичен опиум за широките маси. Тоа е Молох, кој голта сѐ. Политиката продира во сè. Присутна во сѐ и кај секого. Сè ѝ е подчинето и насочено кон неа. Сè црпи сила и моќ од неа.
Во таа религија на современоста, врховно божество (pontifex maximus) е партискиот водач. Избран народ и највисока вредност е партијата; врвно добро е здравата и ефикасна организација; највозвишениот морал е обожувањето на водачот и статус кво – то; најголемата слобода е оддаденоста на партијата и тоталната обезличеност. Звучниците се „апостолите на новата религија“. Најпрофитабилна работа е да бидеш член на партијата, највозвишена убавина е величање на партискиот водач, главниот и извршен комитет (на партиските светители) и бизнисмени; најголема директна обврска е да немаш сое ЈАС (свое мислење и проценка), а тоа ЈАС, на партијата, и да го говориш она кое водачот го мисли и посакува; најбрилијантните интелектуални достигнувања се најуспешните апологии на сезнаење на партискиот водач и на сите негови постапки.
Партиите имаат свои „свештени книги“ (праграма, статус), „икони“ (постери на водачите), „храмови“ (седиштата на партиите, месните комитети), „празници“ (денови на основање на партиите), „ритуали и торжества“ (митинзи). Најмногу ценети се интелектуалците и научниците, кои корисно ја пропагираат „мислата на власт“. Тука се и светите зборови-мантри: „волјата на народот“, „човечкови права“, „демократија“, „пазар“, „Европа“, „државен интерес“… Неистомислениците се непријатели. Оној кој ќе ја напушти партијата е еретик и поопасен од неистомислениците. „Спасението“ на народот настапува кога „тие“ ќе дојдат на власт, а „рајот“, кога ќе се влезе во Европа и кога „овие“ веќе нема да се на власт. Деновите на „избори“ се претвораат во апокалиптично време. Тоа се „пресудни дни“, „денови на живот или смрт“. За да се завземе власта или да се остане на власт, е допуштено сѐ: сите методи за перење на мозоци, фалсификување, лицемерие, алчност, разни обиди, клевети. Задолжително е: јавно да се застапуваме за општите работи за доброто на државата и народот, а на практика треба да го направиме личниот интерес и интересот на „својата“ партија.
Присуството на новата религија, насекаде и на секое место, го обезбедуваат медиумите. Тие нејзе ѝ посветуваат повеќе внимание, време и место, отколку на сѐ друго (а и останатото, малку или многу е зачинето со политика). Медиумите во најголем степен се „слуги“ на апостолите и проповедниците на празните зборови и слогани, на слободата на безчестието, навредите и клеветите. Тие во најголем степен служат на луѓе кои сами се рекламираат, кои самите себе се претвориле во религија, кои немаат добри зборови за никого, ниту лоши зборови за себе. Оваа нова религија е религија на разурнувањето, дисперзија, дезинтеграција, таа е способна да произведе само губитници и незавршени луѓе. Судејќи според „агитацијата“ и дејството на нашите партии од минатото, би можеле да им завидуваат на повеќето од тоталитарните секти. За да заведуваат и добијат некого, е дозволено сѐ: подкупи, изнудување, лажни ветувања, страв, демонизирање на неистомислениците, создавање на паника и безнадежност. Сето тоа се прави во името на „светите идеали“: „Европа“, „светлата иднина“, „благосостојбата на народот“. И така со неверојатна брзина, успешно и ефикасно, се бришат границите меѓу вистината и лагата, доброто и злото.
Со политиката како религија и метафизика (а и со религијата како политика), како што вели еден сатиричар, „не треба да се грижиме за иднината, затоа што ја немаме“.
Автор: проф. д-р. Радован Биговиќ
Превод од бугарски: богослов Дамјан Трпкоски
