За ракополагањето

 

Православен: Мене ми е познато, дека вие немате ракополагање. Мислам дека оваа околност ве става во противречна положба во однос на библиските текстови, каде што се зборува за ракополагањето. Библијата учи, дека преку ракополагањето се дава духот на премудроста и правото да се управува (началствува со Божјиот народ): И Исус, синот Навинов, се исполни со дух на мудрост, зашто Мојсеј ги беше возложил рацете свои врз него, и му се покоруваа синовите Израилеви и правеа така, како што му беше заповедал Господ на Мојсеја (5. Мој. 34, 9). Преку ракополагањето се дева Божјата благодат, и таквиот поредок бил востановен од Самиот Бог: И му рече Господ на Мојсеја: Земи го Иисуса, Навиновиот син, човек, во кого има Дух, и положи ги врз него рацете свои… и дај му од славата твоја за да го слуша сиот народ на синовите Израилеви (4. Moj. 27, 18, 20). Светите апостоли биле повикани на служба од Самиот Господ, и Он сам им ја предал власта да ги извршуваат тајните:  А Исус пак им рече: Мир вам! Како што Ме прати Отецот, така и Јас ве праќам. И кога им го кажа ова, дувна и им рече: „Примете Дух Свети (Јован 20, 21-22); Најпосле им се јави на единаесетте, кога беа на трпеза, и ги укори за нивното неверие и жестокосрдечност, зашто не им поверуваа на оние, кои Го видоа воскреснат. Па им рече: „Одете по сиот свет и проповедајте го Евангелието на секое создание. Кој ќе поверува и се крсти, ќе биде спасен; а кој не поверува, ќе биде осуден (Марко 16, 14-16). Дури и врз апостол Павле, кој бил повикан директно од Христос (Дела 9, 1-8) било потребно да се положат раце за исполнување со Светиот Дух: И Ананиј отиде и влезе во куќата, и, откако ги положи рацете свои над него, рече: Брате Савле, Господ Исус, Кој ти се јави по патот, по кој доаѓаше, ме прати, за да прогледаш и да се исполниш со Дух Свети. И одеднаш како лушпи да паднаа од очите негови, и тој прогледа и, кога стана, се покрсти (Дела 9, 17-18). Подоцна тој бил ракоположен за благовесник во Црквата: Кога Му служеа на Господа и постеа, Духот Свети рече: „Одвојте ми ги Варнава и Савла за дело, за кое ги повикав!” Тогаш тие, откако постеа и се помолија, положија раце над нив и ги пуштија (Дела 13, 2-3). Ракополагањето му давало на апостол Павле право на епископ да ракополага други: Па, откако им ракоположија свештеници за – секоја црква, се помолија со пост, и ги предадоа на Господа, во Кого беа поверувале (Дела 14, 23).

Јеховин сведок: Во нашиот превод тој текст гласи малку поинаку: „Исто така тие назначуваа старешини во секое собрание и после молитвата и постот ги предадоа на Јехова, во Кого беа поверувале“ ( ПНС[1] Дела 14, 23). Како што гледате, тука го нема зборот „ракополагање“. На грчки овој збор може да означува „добивање збор во народното собрание со подигање на рака или поставување на некого на должност“.

Православен: Тоа не е точно, бидејќи во апостолската Црква, како што, всушност е и сега, посветувањето се извршувало преку полагање на раце, а таа традиција дошла од Стариот Завет. Ние читавме за тоа. Ако го погледнеме текстот за ракополагањето на апостол Павле, тогаш ќе можеме да се убедиме во тоа: Кога Му служеа на Господа и постеа, Духот Свети рече: „Одвојте ми ги Варнава и Савла за дело, за кое ги повикав!” Тогаш тие, откако постеа и се помолија, положија раце над нив и ги пуштија (Дела 13, 2-3). Тука на грчки се говори: положив на нив раце, што буквално значи: положи, стави, постави; – од познатиот грчки глагол. Други варијанти во дадениов случај нема, и затоа е верен Синодалниот превод, кога се говори за ракополагањето. Исто така, познато е од историјата на Црквата, дека на избраните кандидати за свештенство секогаш им претходело ракополагање. Чудно е, што преведувачите на „Новиот свет“ го помешале првото со второто.

Да ракополагаат и да потврдуваат можеле апостолите и нивните наследници – епископите (сп. Дела 8, 14-17; 1. Тим. 5, 22). Ракополагале на само презвитери и епископи, туку и ѓакони: Нив ги претставија пред апостолите, а овие, штом се помолија, ги положија рацете над нив (Дела 6, 6).

Не сите христијани извршуваат пастирска служба: И едни од вас Бог постави во Црквата прво апостоли, второ пророци, трето учители; потоа даде дарби за чудеса и исцелување; па застапници, управници и луѓе што зборуваат на разни јазици. Та сите ли се апостоли? Сите ли се пророци? Сите ли се учители? Сите ли се чудотворци? Сите ли имаат дарби да лекуваат? Сите ли зборуваат на разни јазици? Сите ли се толкувачи? (1. Кор. 12, 28-30).

Јеховин сведок: Постојат морални барања за оние, кои извршуваат различни служби во христијанските собранија: Но епископот треба да е непорочен, маж на една жена, трезвен, целомудрен, чесен, почитуван, госпољубив, поучлив; не пијаница, не силеџија, не лаком, туку кроток, мирољубив и не среброљубив; својата куќа добро да ја управува и да има деца послушни со полно достоинство; зашто, кој не умее да ја управува својата куќа, како тогаш ќе се грижи за Црквата Божја? Да не е новопокрстен, за да не се возгордее и падне во суд со ѓаволот. Тој треба уште да има и добро сведоштво од надворешните, за да не биде укоруван и да не падне во примката на ѓаволот (1. Тим. 3, 2-7). Мене ми се чини, дека потребниве барања не секогаш се земаат во предвид во современото Православие. На пример, колку што јас знам, сите епископи кај вас се монаси. А тука е кажано: епископот треба да е непорочен, маж на една жена. Безбрачното духовенство – е проблем во современиот христијански свет. За многумина тоа завршува со морална криза. Доволно е да спомнеме за неколку неодамнешни шумни скандали околу некои римокатолички свештенослужители.

Православен: Безбрачноста во Црквата е востановена за тие, „кои можат да примат“, како што е кажано: Зашто има скопени, така родени од мајчината утроба; а има скопени и од луѓе, но има и такви што се скопени само заради Царството Небесно. Кој може да прими, нека прими (Мат. 19, 12). Цел на безбрачноста е –посветеност во работата на црковното служење. Апостол Павле јасно говори по однос на ова прашање: Јас, пак, сакам вие да бидете без грижи. Неженетиот се грижи за Господови работи, – како да Му угоди на Господа; а женетиот се грижи за световни работи – како да ѝ угоди на жената. (1. Кор. 7, 32-33); и за повеќе од тоа он говори: Но, ако се ожениш, нема да згрешиш; и девојка, ако се омажи, нема да згреши. Но таквите ќе имаат телесни неволји, а јас, пак, ве штедам. Ова ви го велам, браќа, оти времето натаму е кратко, та оние, што имаат жена, да бидат како да ја немаат (1. Кор. 7, 28-29). Ние не го намалуваме значењето на бракот, но сепак помниме, дека е потребно да се жениме, за де не се возбудуваме: А на неженетите и на вдовиците им велам: добро ќе им биде, ако останат како јас. Но, ако не можат да се воздржат, нека се женат и мажат; бидејќи подобро е да се женат и мажат, отколку да се возбудуваат (1. Кор. 7, 8-9).

Да се вратиме на прашањето за ракополагањето. Речено е: И никој сам не се здобива со таква чест, освен оној, кој е повикан од Бога, како и Арон (Евр. 5, 4). Да го споредиме овој текст со друг: Не занемарувај ја дарбата што е во тебе, и која што ти беше дадена преку пророштво со полагање раце врз тебе од свештенството! (1. Тим. 4, 14). И така, очигледно е, дека човекот не може сем себе да се постави на свештеничка должност и да се освети (ракоположи) самиот себеси, туку се поставува од Бога, според пророштвото, со полагање на раце. Во историјата на христијанските цркви точно се знае, од кого од апостолите и преку кои епископи е зачувано преемството на ракополагање до наши дни[2]. И тоа е историски утврден факт за континуитетот на присуството на Божјиот дар – даровите во Христовата Црква: Поради тоа ти напомнувам да го распалуваш Божјиот дар, кој е во тебе преку моето ракополагање (2. Тим. 1, 6). Што се однесува до моралните проблеми во свештеничката средина, ние сме сите должни внимателно да се однесуваме кон зборовите на апостол Павле: Раце на никого не полагај пребрзано, ниту, пак, на туѓи гревови да стануваш соучесник! Пази се себе чист! (1. Тим. 5, 22). – Односно таква опасност постоела секогаш! Но Светото Писмо исто така нè повикува да се однесуваме внимателно кон обвиненијата упатени кон свештенството: Обвинение против презвитер не примај, освен пред двајца или тројца сведоци (1. Тим. 5, 19).

Од друга страна, благодатта дејствува и преку недостојните свештенослужители. Речено е: Но што од тоа? Како и да е, било дволично или искрено, Христос се проповеда; затоа се радувам и ќе се радувам (Филип. 1, 18). Господ Исус Христос еднаш рекол: На Мојсеевото седиште седнаа книжниците и фарисеите. Затоа, сè што ќе ви кажат да пазите, пазете и извршувајте; а според делата нивни не постапувајте, оти тие говорат, а не извршуваат (Мат. 23, 2-3). И самите апостоли не се сметале себеси за најсовршени. Така на пример, апостол Јаков говорел: Не барајте, браќа мои, мнозина да станувате учители, знаејќи дека поголемо осудување ќе добиеме, оти сите ние многу грешиме. Но оној, кој во зборови не греши, тој е совршен човек, силен да го обузда и целото тело (Јак. 3, 1-2). Апостол Павле истакнувал, дека свештенослужителите на секогаш соотвествуват со она, кое треба да бидат. Инаку он зборува и за фактичка неусогласеност: … Му се молиме на Бога да не правите никакво зло; не да се покажеме ние како достојни, туку вие да вршите добро, а ние како недостојни да останеме. (2. Кор. 13, 7). Верата во сопствената безгрешност, е својствена за многу секти, апостолите ја сметале за лажно лицемерие: Ако, пак, речеме дека не сме згрешиле, Него Го правиме лажец и словото Негово не е во нас (1. Јов. 1, 10). А за самиот себеси апостол Павле говорел: А што правам, не знам; бидејќи не го вршам она, што сакам, туку она, што го мразам, тоа го правам. Ако, пак, го правам она, што не го сакам, тогаш се согласувам со Законот дека е добар. И така, јас веќе не го правам тоа, туку гревот, што живее во мене. Јас знам дека во мене, односно во моето тело, не живее доброто; бидејќи желба за добро во мене има, но да го правам тоа, не наоѓам сили. Оти не доброто, кое го сакам, го правам, туку злото. што не го сакам, го вршам (Рим. 7, 15-19).

 

За исповедта

Православен: Како што гледаме, проблемот со гревот – е сериозен проблем, и самите апостоли се стремеле да го разрешат. А како вие го решавате тој проблем?

Јеховин сведок: на 14 нисан од 33 година, Исус го дал својот живот „за откуп на мнозина“ (сп. Марко 10, 45). Речено е: Зашто еден е Бог, и еден е Посредникот помеѓу Бога и луѓето – Човекот Христос Исус, Кој Се даде Себеси како откуп за сите – а тоа се посведочи во свое време (1. Тим. 2, 5-6). Со смртта на Исус, Јехова, Бог го извршил актот на справедливоста. Во законот е речено: Он е тврдина; делата Божји се вистина, а сите патишта Негови се праведни; Бог е верен и неправда нема (во Него); Он е праведен и вистинит (5. Мој. 32, 4). Законот барал надоместок за гревот, и тој бил задоволен со крвта на човекот Исус Христос, според принципот: И скоро сè според Законот со крв се очисти, и без пролевање крв проштевање не станува (Евр. 9, 22). Кого Бог Го определи со крвта Своја да биде милостивна жртва преку верата, за да ја покаже Својата правда во опростувањето на поранешните гревови, во времето на Божјото долготрпение, та да ја покаже Својата правда во сегашно време, дека е Он справедлив и дека го оправдува секого што верува во Исуса (Рим. 3, 25-26). Воскреснувајќи духовно на небото, он станал дух, кој дарува живот вечен, и он се вознел во Вселената во светињата на светиите и му ја дал на саканиот Отец цената на Својот совршен човечки живот. Зa што се говори: Зашто Христос влезе не во ракотворно светилиште, кое е само образ на вистинското, туку во самото небо, за да се јави сега пред лицето на Бога за нас (Евр. 9, 24).

Како прво, ако ние веруваме во пролиената крв на Исуса, ние имаме откуп за прошка на гревовите (Ефес. 1, 7).

Како второ, искупителната жртва на Христа ни дава нам основа за надеж за вечна иднина.

И како трето, искупителната жртва – е голем доказ за љубовта на Јехова.

Православен: Оваа позиција во православното богословие се нарекува „јуридичка“ (правна). Таа е прилично схоластична и премногу непријатна. Библиската сотириологија (учење за спасението) е многу поконкретна.

Говорејќи за спасението, неопходно е да се говори и за вистинските неопходни работи, како што се Покајанието, Крштението, Светата Причест. Еднаш на апостолите им било поставено прашање: „Луѓе, браќа, што да правиме?” А Петар им рече: „Покајте се и секој од вас да се крсти во името на Исуса Христа за простување на гревовите; и ќе примите дар од Светиот Дух (Дела 2, 37-38). Кон прашањето за Крштението ние ќе се вратиме, кога ќе ја разгледуваме темата за крштението на младенците. Сега ќе зборуваме за Покајанието, или за светата тајна Исповед.

Самиот збор „покајание“ означува – „промена на умот или промена на начинот на размислување“. Неопходно е да се уништи гревот како склоност или како закон на гревот, кој живее во нашето тело. Апостол Павле сведочи: … И така, јас сам со умот свој му служам на Божјиот закон, а со телото – на гревовниот закон (Рим. 7, 25). Но сепак се чини, дека е невозможно да се бориме со лошите склоности, повредени со гревот на нашите прародители, без да го решиме прашањето за гревовите кои ние ги правиме. Тие, како адски „вериги“, висат на нашата совест и се обидуваат да ја втурнат нашата душа во бездната на очајанието и унинието. Апостол Павле извикувал: Бидејќи, со својот внатрешен човек наоѓам наслада во законот Божји, но во органите свои гледам друг закон, кој војува против законот на мојот ум и ме прави заробеник на гревовниот закон, кој е во моите органи. Беден човек сум! Кој ќе ме избави од ова смртно тело? (Рим. 7, 22-24). Навистина: …бидејќи секоја плот беше се отклонила од својот пат на земјата (1. Мој. 6, 12). Несигурноста по однос на ова прашање како и прашањето за начините за спасението, ќе бидат погубни за духовната состојба на секој од нас.

Исто така тука треба да се спомне, дека Христос дошол во овој свет за да гo спаси народот Свој – од неговите гревови (Мат. 1, 21). За тоа, дека Он имал вистинска власт да простува гревови, сведочат многу библиски текстови. Он Сам сведочи за таа власт: Но за да знаете дека Синот Човечки има власт на земјата да проштева гревови.” Тогаш му рече на фатениот: „Стани, земи си ја постелата и оди си дома! (Мат. 9, 6); А Исус, кога ја виде верата нивна, му рече на фатениот: „Синко, ти се простуваат гревовите твои! (Марко 2, 5).

Оставајќи ја оваа земја, Христос не можел, а да не ја остави на земјата оваа голема власт – да се простуваат гревови, која Он ја добил од Неговиот Небесен Отец. По воскресението од мртвите, јавувајќи им се на светите апостоли, Господ им рекол: Мир вам! Како што Ме прати Отецот, така и Јас ве праќам. И кога им го кажа ова, дувна и им рече: „Примете Дух Свети! На кои ќе им ги простите гревовите, ќе им се простат, а на кои ќе им ги задржите, ќе им се задржат (Јован 20, 21-23). Со овие зборови Он го потврдува она кое претходно го рекол во Кесарија Филипова: А Јас тебе ти велам: ти си Петар и на тој камен ќе ја изградам црквата Своја, и вратите на пеколот нема да ја надвладеат. И ќе ти ги дадам клучевите од небесното царство, и што ќе сврзеш на земјата, ќе биде сврзано на небесата; а што ќе разврзеш на земјата, ќе биде разврзано и на небесата (Мат. 16, 18-19). Во овој текст, Он (Христос) разговарајќи со апостол Петар, потврдува дека со оваа власт ќе бидат обдарени и другите негови служители: ако ли, пак, не ги послуша и нив, кажи ѝ на црквата; па, ако и црквата не ја послуша, тогаш нека ти биде тој како незнабожец и митник. Вистина ви велам: сè што сврзете на земјата, ќе биде сврзано и на небото; и сè што разврзете на земјата, ќе биде разврзано и на небото (Мат. 18, 17-18). Оваа власт им припаѓала не само на дванаесетте апостоли. Претставници на Господа Исуса биле сите епископи и презвитери на Неговата Црква. Апостол Павле кој не припаѓаше во бројот на дванаесетте апостоли говори за себе и за другите соработници во Христа: А кому вие ќе му простите за нешто, нему ќе му опростам и јас; оти јас, ако сум простил некому нешто, сум му простил поради вас во името на Исуса Христа (2. Кор. 2, 10). Овие зборови од апостол Павле се многу слични на формата од молитвата која ја употребуваат православните свештеници при разрешување на гревовите после исповедта: „и јас, недостојниот јереј, со власта што ми е дадена од Него, ти простувам и те ослободувам…“. Христос оставајќи го овој свет рекол: и учејќи ги да пазат сè што сум ви заповедал; и ете, Јас сум со вас преку сите дни до свршетокот на светот. Амин! (Мат. 28, 20). Он не нè остава во светите тајни на Црквата. Во Неговото семилостиво простување е речено: Ако ги исповедаме гревовите свои, Он е верен и праведен за да ни ги прости гревовите и да нè очисти од секаква неправда (1. Јов. 1, 9). Но алатки на Неговото простување од денот на Педесетница, се сè уште оние свештенослужители, на кои во лицето на апостолите Он им рекол: На кои ќе им ги простите гревовите, ќе им се простат, а на кои ќе им ги задржите, ќе им се задржат (Јован 20, 23), пазете, пак, на себе и на целото стадо, меѓу кое Духот Свети ве постави за епископи, за да ја пасете црквата на Господа и Бога, која ја придоби Он со Својата крв (Дела 20, 28).

Јеховин сведок: Вие многу детално ја изложивте својата позиција. Но, не мислите ли вие, дека овој пристап кон улогата на свештенството е во спротивност со библискиот принцип: Зашто еден е Бог, и еден е Посредникот помеѓу Бога и луѓето – Човекот Христос Исус (1. Тим. 2, 5).

Православен: Не. Секое посредување кое се извршува покрај Христовото Посредништво, е обратено кон Христос или преку Христос. И само Човекот Исус Христос може да се застапува за нас пред Отецот Небесен. Затоа овој принцип не се разрушува. Зборовите … Како што Ме прати Отецот, така и Јас ве праќам (Јован 20, 21) – Синот Божји ги повикува Своите служители да ја извршуваат свештеничката служба (која на Небесата и Он Сам продолжува да ја извршува). Речено е: И ве молам, браќа, да ги уважувате оние, што се трудат меѓу вас, што се ваши претстојници во Господа, и оние кои ве учат (1. Сол. 5, 12). Новозаветното свештенство го укинало и го заменило старозаветното свештенство, за кое е речено: Затоа настојниците на светилиштето ги лишив од свештенството, Јакова го предадов на проклетство и Израилот на подбив (Иса. 43, 28). До денот на Педесетница јудејското свештенство во очите на Христа имало одредена власт. Во некои случаи, кога Господ исцелувал болни им говорел: Гледај, никому ништо да не кажуваш; но оди, покажи му се на свештеникот и принеси дар за очистување, како што заповедал Мојсеј – ним за сведоштво (Марко 1, 44); Штом ги виде, им рече: „Отидете и покажете им се на свештениците!” И тие, одејќи, се очистија (Лука 17, 14).

Ако старозаветното свештенство било наследство, според чинот Аронов, тогаш новозаветното – според повикот, е според чинот Мелхиседеков. И колку што се разликува благодатта од законот, толку високо се возвишува новозаветното свештенство над старозаветното. Читаме: Па така, ако совршенство можеше да се постигне преку левитското свештенство, бидејќи врз основа на него народот доби Закон, каква потреба има да се воздигне друг свештеник по чинот на Мелхиседека, и да се нарече по чинот на Арона? Оти, кога ќе се промени свештенството, тогаш станува потреба да се измени и законот (Евр. 7, 11-12). Послушноста кон свештенството – е залог на спасението, а бунтот против него – е пат на нечестивите Кореја, Датана и Авирона, за кои Господ му рекол на Мојсеа, говорејќи: Кажи му на народот: отстапете наоколу од живеалиштата на Кореја, Датана и Авирона… и земјата ја отвори устата своја и ги голтна нив и домовите нивни, и сите луѓе заедно со Кореја и добитокот нивни, и тие слегоа живи во адот со сè што беше нивно, и земјата го покри, и нив ги снема од средината на општеството (4. Moj. 16, 23-24, 32-33). Сите секти, кои се појавиле во историјата на вистинското христијанство, порано или подоцна доаѓале до својот крај. Сите нивни обиди да ја разнишаат Црквата се покажале како залудни, бидејќи основачот на Црквата предупредува: … ќе ја изградам црквата Своја, и вратите на пеколот нема да ја надвладеат (Мат. 16, 18).

Јеховин сведок: Вие сакате да ме исплашите? Залудно си го трошите времето.

Православен: Не. Јас не си го трошам залудно времето. Ако вие поверувате во вистините на Православието, тогаш за мене ќе се однесува следниов текст: Ако, браќа, некој од вас се отклони од вистината, и друг го поврати, тој, нека знае, дека оној што обрати грешник од лажливиот пат, спасува една душа од смрт и ќе покрие многу гревови (Јак. 5, 19-20); а ако вие не ја примите нашата вера, тогаш во сила стапува друг текст: А, ако го опоменеш безаконикот и тој не се откаже од беззаконието свое и од грешниот свој пат, безаконикот ќе умре во беззаконието свое, а ти ќе си ја спасиш душата своја (Језек. 3, 19).

Јеховин сведок: Гледам дека имате библиски цитати за сите случаи. Вие сте вистински писар (книжник).

Православен: Не! Јас сум христијанин, кој често си ги спомнува зборовите на апостол Петар: Ако некој говори, нека знае дека зборува Божји зборови; ако некој служи, нека служи според силата, која Бог ја дава, та во сè да се прослави Бог преку Исуса Христа, Чија слава и владеење се вечни (1. Петр. 4, 11).

Јас мислам, дека утре, ако сака Господ да бидеме живи (Јак. 4, 15), ние ќе можеме да се сретнеме повторно и да го продолжиме нашиот разговор.

[1] Превод на Новиот Свет.

[2] Апостолското Преемство на Руската Православна Помесна Црква: Во 37 година апостол Андреј ја основал Црквата во градот Византија и го ракоположил во епископ апостолот Стихија, кој бил на катедрата од 38 до 54 година. Поздравете го нашиот сотрудник во Христа Урбана и саканиот Стахија (Рим. 16, 9). Потоа он го ракоположил Онисим (54-68 год.). Епископот Онисим го ракоположил Поликарп (68-70год.), и така натаму во текот на 20 векови: Апостол Андреj 37 г., Апостол Стахj 38 по 54 г., Поликарп 68–70 г., Плутарх 70–84(–86) г., Седекиj 86–95 г., Диоген (Диомен) 95–110 г., Епевфериj 110–123(–127), г., Филикс 127–137 г., Афинодор (Афиноген) 137–141 г., Евзоj 141–157 г., Олимпиj (Алипиj) 157–171 г., Пертинакс 171–192 г., Олимпиан 192–203 г., Марк I 203–216 г., Кириллиан (Кириак) 216–232 г., Кастин (Кистин) 232–240 г., Тит (Трат, Торат) 240–276 г., Дометиj (Дометиан) 276–301 г., Пров 301–313 г., св. Митрофан 315–325 г., I Вселенски Собор. Св. Александр 325–340 г., св. Павел 340–350 г., Македониj I 341–360 г., Евдоксиj 360–370 г., Евагриj 370 г. прогонет. Демофил 370–380 г., св. Григориј Богослов 381 г., Нектариј 381–397 г., II Вселенски Собор. Св. Јован I Златоуст 398–404 г., Арсакиј 404–405 г., Аттик 406–425 г., Сисиниј I 426–427 г., Несториј 428–431 г., св. Максимиан 431–434 г., св. Прокл 434–447 г., св. Флавиан 447–449 г., Убиен на Разбојничкиот собор. Св. Анатолиј 449–458 г., IV Вселенски Собор. Св. Геннадиј 358–471 г., Акакиј 471–489 г., Франт 489–490 г., Евфимиј 490–496 г., Македониј II 496–511 г., Тимофеј I 511–518 г., Јован II Кападокијанин 518–520 г., Епифаниј 520–535 г., Антим I 535–536 г., св. Мина 536–552 г., св. Евтихиј 552–565, 577–582 г., V Вселенски Собор. Јован III Схоластик 565–577 г., св. Јован IV Постник 582–595 г., Кириак 595–606 г., св. Тома I 607–610 г., Сергиј I 610–638 г., Пир 639–641, 654–655 г., Павле II 641–654 г., Петар 655–666 г., Тома II 667–669 г., св. Јован V 669–674 г., Константин I 674–676 г., св. Теодор I 676–678, 683–686 г., св. Георгиј I 678–683 г., VI Вселенски Собор. Павел III 686–693 г., св. Калиник 693–705 г., Кир 705–712 г., Јован VI 712–715 г., св. Герман I 715–730 г., Анастасиј 730–753 г., Константин II 754–766 г., Никита I 767–780 г., св. Павел IV 780–784 г., св. Тарасиј 784–806 г., VII Вселенски Собор. Св. Никифор I 806–815 г., († 828), Теодот I Каситер 815–821 г., Антониј I 821–832 г., Јован VII 832–842 г., св. Методиј 842–846 г., Торжество на Православието. Св. Игнатиј 846–857, 867–877 г., св. Фотиј 857–867, 877–886 г., I Крштевање на Русија. Св. Стефан I 886–893 г., св. Антониј II Кавлеј 893–895 г., Николај I 895–906, 911–925 г., Евтимиј 906–911 г., Стефан II 925–928 г., св. Трифон 928–931 г., Теофилакт 933–956 г., Полиевкт 956–970 г., Кршевање на светата кнегиња Олга. Василиј I Скамандрин 970–974 г., Антониј III Студит 974–979 г., Николај 983–996 г., Крштевање на Русија (988 г.). Создавање на руската Црква, која до 1448 година влегувала во состав на Константинополската Патријаршија. Првоерарси на Руската Црква: Митрополити Киевски: св. Михаил I 988–991 г., Крштевање на Русија. Леонтиј I 992–1007 г., Јован I 1008–1035 г., Теопемт 1035–1049 г., Кирилл I 1050 г., св. Иларион 1051–1054 г., Ефрем I 1055 г., Георгиј II 1067–1077 г., Јован II 1077–1089 г., Јован III 1089–1091 г., св. Ефрем II 1092–1097 г., Николај 1097–1102 г., Никифор I 1103–1121г., Никита 1122–1126 г., Михаил II 1129–1145 г., , Климент Смолјатич 1147–1154 г., св. Константин I 1155–1158 г., Теодор1161–1163 г., Јован IV 1164–1166 г., Константин II 1167–1177 г., Никифор II 1182–1198 г., Гавриил. Дионисиј спомнат во 1205 г. Матеј спомнат во 1209–1220 г., Кирил II 1224–1233 г., Јосиф I 1237 г., Кирилл III 1243–1281 г., Максим 1283–1305 г., Катедрата е пренесена во Владимир. Св. Петар 1308–1326 г., Митрополитите живеат во Москва. Св. Теогност 1328–1353 г., св. Алексиј 1355–1378 г., Преп. Сергиј. Св. Киприан 1381–1383,1390–1406 г., Куликовска битка. Св. Дионисиј 1383–1385 г., Св. Фотиј 1408–1431 г., Исидор 1437–1441 г., Потпишал унија и бил прогонет. 1448 Автокефалија на Руската Црква: св. Јона I 1448–1461 г., Феодосиј 1461–1464 г., Филип 1464–1473 г., Геронтиј 1473–1489 г.,Соборување на татарскиот јарем. Зосима 1490–1494 г., Симон 1495–1511 г., Варлаам 1511–1521 г., Даниил 1522–1539 г., Јоасаф 1539–1542 г., св. Макариј 1542–1563 г., Атанасиј 1564–1566 г., св. Филип 1566–1568 г., Убиен во времето на  Јован IV Грозни. Кирил 1568–1572 г., Антониј 1572–1581 г., Дионисиј 1581–1586 г., св. Иов 1586–1589 г., Создавање на Патријаршија.  Серуски Патријарси: св. Иов 1589–1605 г., Лжедмитрием I. Игнатиј 1605–1606 г., свмч. Гермоген 1606–1612 г., Тешко време. Митр. Пафнутиј Крутицки 1612–1613 г., Митр. Ефрем Казански 1613г. Митр. Филарет (Романов) 1614–1619 г., Во бегство 1619–1633 г., Патриарх и помошник на царот. Јоасаф I 1634–1640 г., Јосиф 1642–1652 г., Никон 1632–1666 г., Јоасаф II 1667–1672 г., Голем Московски Собор. Питирим 1672–1673 г., Јоаким 1674–1690 г., Адриан 1690–1700 г., митр. Стефан (Јаворски) 1701–1721 г., намесник на Патријаршискиот престол. Јосиф (Волгански) 1742–1743 г., Платон (Малиновски) 1745–1754 г., Тимотеј (Шербацки) 1757–1767 г., Амвросиј (Зертис-Каменски) 1768–1771 г., еп. Самуил Коломенски 1771–1776 г., Платон (Левшин) 1775–1812 г., с 1787 г. митрополит. Августин (Виноградски) 1818–1819 г., Серафим (Глаголевски) 1819–1821 г., св. Филарет (Дроздов) 1821–1867 г., Руски превод на Библијата. Св. Инокентиј (Вениаминов) 1868–1879 г., апостол на Америка. Макариј (Булгаков) 1879–1882 г., Голем догматик и историчар. Јоаникиј (Руднев) 1882–1891 г., Леонтиј (Лебедински) 1891–1893 г., Сергеј (Лјапидевски) 1893–1898 г., свмч. Владимир (Богојавленски) 1898–1912 г., Примил маченишто за Христа од болшевиките за Христа. Св. Макариј (Невски) 1912–1917 г., Апостол Алтаја. св. патр. Тихон (Белавин) 21.11.1917–04.05.1922 г., Затворен од болшевиците, во тоа време бил Патриаршиски Местобљустител. митр. Агатангел 5.06.1922 – лето 1922 г. местобљустител. св. патр. Тихона 14.06.1923–07.04.1925 г., После смртта на патријархот целосна власт имал св. митр. Петар (Полјански) Крутицки 12.04.1925–10.10.1937 г., Реално он управувал со Црквата 12.04.1925–10.12.1925 г., потоа бил затворен и поживеал во затвор до својата маченичка смрт. Митр. Сергеј (Страгородски) Нижегородски 10.12.1925–8.12.1926 г., митр. Јосиф (Петрових) Ростовски (Ленинградски) 8.12.1926–29.12.1926 г., архиеп. Серафим (Самојлович) Угличски 29.12.1926–12.04.1927 г., митр. Сергеј (Страгородски) Нижегородски 12.04.1927–27.12.1936 г., Митр. Серги (Страгородски) 4(27). 12.1936 г. Архиерејски Собор 30.08.1943 г. избран за Патријарх. Патријарх Серги (Страгородски) 30.08.1943–2(15).05.1944г. Патријарх Алекси I (Симански) 31.1.1945–1970 г., Патријарх Пимен (Извеков) 1970–1990 г., Патриарх Алекси II (Ридигер) 11.6.1990 г., 179-ти архиереј од апостол Андреј е Патријархот Московски и Цела Русија Кирилл. Вакви списоци на преемници имаат сите Помесни Цркви.

Превод: м-р Игор Ризановски

Претходно: Диспут со Јеховини Сведоци – за Светото Предание, Светото Писмо и Црквата

Извор: http://www.pravoslavie.ru