Тој беше еден од луѓето, во кои светоста свети заедно со едноставноста и природната природа на животот. А тоа е посебен дар.

Не знам зошто сме навикнати да го восприемаме светото како нешто кое е исклучок од нашиот свет или како категоричен прекин со него. Навистина, постојат и такви светци: преподобните Пајсиј Хиландарец и Софрониј Врачански се духовни феномени, кои светло се издвојуваат меѓу огромната темнина; такви се и некои од новомачениците во комунизмот, чии имиња сеуште ги истражуваме.

Но отсекогаш имало и ќе има и други праведници, чиј број и животен подвиг му е познат само на Бога. Нивното постоење е исто така „скандал за разумот“, потчинет на логиката на кесарот, но на друг начин. Тие ги почитуваат утврдените закони, изгледаат како многу нежни и безопасни, што моќта на кесарот не ги забележува. Иако тие всушност се столб и потврда на правдата, колку што е тоа возможно тука на земјата.

Станува збор за „невидливи светители“. За луѓе, чијашто праведност може да биде разбрана како јуродивост или едноставност. За оние кои вообичаено не ги забележуваме или не сме во можност да ги препознаеме на улица. Освен тоа, и тие често не знаат што се и што носат во себе. Сѐ додека не дојде денот, кога нивниот животен подвиг ќе се покаже како дар, кој најмногу им е потребен на другите.

Дедо Добри (Добре Добрев) е еден од овие невидливи светители. И тој стана видлив тогаш, кога ние бевме поразени од неправдата, и кога очите ни се отворија за неговиот дар во светот т.е. добрината.

Јас не претендирам да тврдам дека раѓањето на човекот го поставува правецот на неговиот живот. Но, во случајот со дедо Добри, тоа е токму така. Тој беше не само добар, туку неверојатно добар. Да не речем, ангелски добар човек.

Токму тоа ги привлекуваше луѓето како на митинг. Токму затоа малите и големите се собираа пред него, сакаа да позборуваат или да го прегрнат, посебно децата многу го сакаа. И гулабите во градината пред црквата „Св. Седмочисленици“ му слетуваа на рацете и главата, секогаш препознавајќи го како небесен жител. Звучи сентиментално, но вистинито, многупати сум го видел тоа со своите очи.

Едноставно, дедо Добри го носеше тој зрак на недостаток на добрина, чиј акутен недостаток го чувствуваме толку болно.

Немаше ништо, тој го донираше она што луѓето му го даваа, правејќи ги на тој начин донатори.

Беден, но просветлен, тој го растеруваше мракот околу себеси, носејќи им радост на другите.

Со своето достоинство на старозаветен пророк, тој како да отвораше пукнатина во времето, во кое со неговиот многугодишен живот нè доведе во контакт со вечноста.

Деновиве сфатив, дека штом е роден во периодот на 1914 година, тогаш неговиот животен пат ги опфаќа во едно двете светски војни, комунистичкиот режим и транзицијата по 1989 година. Тоа се најсложените бугарски времиња во кои, според сведочењата на своите колеги-соселани, тој отсекогаш бил ист: верник, трудољубив и искрен. Тоа е исто како ангелот на историјата да го сочувал, за да ни се открие како пример на доброто во неговите денови.

Секој што го познаваше, тешко дека ќе го заборави неговото присуство. Вистинско чудо е, што во време, исполнето со болка, поразено со непријатели и стравови, дедо Добри беше возљубен и препознаен од толку многу луѓе. Можеби затоа што тоа беше најчистата антитеза на омразата. Сè уште ми е пред очите сликата, како во тремот на „Св. Александар Невски“ му се поклонуваше на секој новодојденец – не сакајќи ништо освен радоста на средбата. Сум го видел еднаш како отиде кај еден непознат човек, со желба да му каже нешто; не знам што, но мислам дека беше нешто важно. Се сеќавам како еднаш ме повика со прст, потоа почна да  бара нешто во неговиот џеб и ми подари мала книга со молитва кон Пресвета Богородица. Тоа ќе ми остане како спомен од него.

На поклонувањето пред неговото тело во црквата „Св. Кирил и Методиј“, во Бајлово видов солзи во очите на многу различни луѓе. Беше особено неверојатно да се види како молчаливи тинејџери со бунтовни фризури се поклонија пред него. Очигледно, и тие, исто така, сфатија дека нешто од нашиот свет си заминува, дека не станува збор само за некаква современа приказна.

Просто, живееме во време кога луѓето повеќе сакаат да добиваат, отколку да даваат. Затоа и дарот на дедо Добри сѐ повеќе и повеќе недостасува.

Тони Николов

Извор: https://dveri.bg/uarqh