Се разбудил Јурик едно утро. Погледнал во прозорецот. Сонцето свети, убав ден. И посакало момчето да направи нешто добро.

Седи и си мисли:

„Како би било, доколку мојата сестричка тонеше во езерото, а јас ја спасев!“

А сестричката му рекла:

– Прошетај со мене, Јура!

– Оди си, не ми сметај да размислувам!

Сестричката се налутила, и си заминала.

А Јура мисли:

„Доколку дадилката би ја нападнале волци, јас би ги застрелил!“

А дадилката истиот миг:

– Собери си ги чиниите, Јурочка.

– Собери си ги сама, јас немам време!

Дадилката занишала со главата.

А Јура пак размислува:

„Ако Трезорко паднеше во бунарот, јас би го извлекол!“

А Трезорко, со опашката, мавта ли мавта: „Дај ми да се напијам вода, Јура!“

– Излегувај надвор! Не ми сметај да мислам!

Трезорка престанал да лае, и се пикнал во грмушката.

А Јура дошол кај мајка му:

– Што да направам нешто добро?

Мајка му, го погалила Јура по главата и му рекла:

– Прошетај со сестричката, помогни и на дадилката да ги собере чиниите, и дај му вода на Трезор.